Kalendarium

Informator dla interesantów

Wnioski do pobrania:

A A A

http://chart.apis.google.com/chart?cht=qr&chl=http%3A%2F%2Fkorczyna.pl%2Fwiadomosc%2Fdelegacja-z-korczyny-w-czortkowie-3&chs=350x350&chld=L|4

Aktualność

01-01-1970Delegacja z Korczyny w Czortkowie

Przychodzi taki dzień….
Przychodzi taki dzień, gdy w naszym życiu pojawiają się nowe miejsca, nowi znajomi czy przyjaciele. Dzień ten zjawia się znienacka, często nic go nie zapowiada i nagle mocniej zabije serce, coś ściska w gardle, wzruszenie odbiera mowę, a łzy same płyną.
Takie też dni przypadły w udziale delegacji z gminy Korczyna, która w dniach 21 – 22 maja 2010 r. uczestniczyła w I Międzynarodowym Festiwalu Przyjaźń bez granic w partnerskim mieście Czortkowie na Ukrainie.
Spotkanie naszej delegacji z Ukrainą rozpoczyna się już na przejściu granicznym w Medyce, gdzie bez powodu stoimy ponad trzy godziny w kolejce zaledwie kilku aut. Nie zniechęca nas takie podejście pograniczników – cóż, może tak stanowią przepisy a może w ich sercach tkwią mocne „kordony”. Tuż zagranicą spotkanie z żebrzącymi dziećmi – taki obrazek zapamiętałam jeszcze z podróży po Lwowie w latach osiemdziesiątych, widać to nie zmieniło się.
Wygodnym samochodem mijamy wsie i miasteczka – dość biednie wyglądające, w większości stare domy, zaniedbane obejścia i niekończące się dziury na drodze – później dziurawe drogi okażą się zmorą naszej podróży.
Podczas drogi snujemy rozważania, jak olbrzymim krajem była niegdyś Rzeczpospolita. Mijamy Lwów, niestety tylko obwodnicą, nie ma czasu pooddychać jego atmosferą. Cóż, może kiedyś…
W Tarnopolu nieco błądzimy, oznakowanie dróg nie należy do mocnych stron Ukrainy. Zauważamy znane miejscowości: Trembowla, Buczacz, Rudki… Wreszcie docieramy do Czortkowa, gdzie oczekuje nas Aleksander , po prostu Sasza – to on będzie sprawował nad nami opiekę przez wszystkie dni.
Pierwsze oficjalne spotkanie odbywa się w Czortkowskim Pedagogicznym Instytucie im. Aleksandra Barwinowskiego – okazuje się, że założycielem szkoły był Polak. W spotkaniu towarzyszy nam Marina i Irina, które odtąd będą naszymi dobrymi duchami. Spotkanie z dyrekcją i nauczycielami oraz wybranymi uczniami staje się okazją do wymiany doświadczeń, omawiania dalszej współpracy. Atmosfera spotkania jest serdeczna, miła i przyjazna. Robimy pamiątkowe zdjęcie, wymieniamy adresy, rozstajemy się z nadzieją na wspólne działania.
Następnym spotkaniem jest kolacja z merem Czortkowa, w niezwykle przyjaznej atmosferze wymiana doświadczeń, rozmowy o sprawach ważnych i wspólnych doświadczeniach.
Pełni wrażeń docieramy do hotelu, aby kolejny dzień pobytu na Ukrainie przeżyć równie intensywnie.
Niedziela budzi nas słońcem, jedziemy do polskiego kościoła ojców Dominikanów, gdzie uczestniczymy w uroczystej mszy w święto Zesłania Ducha św., jest z nami też mer Czortkowa. Msza odprawiana jest w języku polskim i ukraińskim. W tej monumentalnej świątyni pięknie brzmią słowa pieśni w wykonaniu chóru z Dobrodzienia , który również uczestniczy w festiwalu. Spotykamy Polaków, podchodzą do nas, ze wzruszeniem opowiadają o swoich losach, przyglądają się nam jako cząstce utraconej ojczyzny. Zadajemy sobie pytanie: dlaczego los nie oszczędził tych ludzi, czy ich winą jest, że urodzili się w miejscu, które ktoś kiedyś sztucznie podzielił? Takich pytań jest wiele, pewnie nie znajdziemy na nie odpowiedzi, bowiem „ życie daje nam nie to co chcemy ale to, co ma dla nas”
Uczestniczymy jeszcze w spotkaniu w Radzie Miasta z merem, jego zastępcami i organizacjami z Czortkowa. Pada wiele pięknych słów o przyjaźni, współpracy, dobrym sąsiedztwie, budowaniu mostów między ludźmi. Składanych jest też wiele podziękowań na ręce wójta Jana Zycha, za wieloraką pomoc na rzecz dzieci i młodzieży z Ukrainy.
Spotykamy się też z organizacją działającą na rzecz dzieci niepełnosprawnych. Duże zaangażowanie, wielkie serce i samozaparcie, jakie towarzyszy na co dzień tej organizacji może dodać energii każdemu, pobudzić do działania. I tutaj padają podziękowania dla Korczyny za pomoc na rzecz dzieci niepełnosprawnych, za organizację ich pobytu.
Po południu spotkanie w polskiej szkole prowadzonej przez Towarzystwo polsko – ukraińskie im. Adama Mickiewicza, gdzie uczestniczymy, w ramach festiwalu, w konkursie recytatorskim poezji polskiej. Jakie jest nasze zaskoczenie, gdy recytują wiersze nastoletni chłopcy, nie wstydzą się, podchodzą do tego poważnie. Uczestnicy konkursu mówią piękne wiersze o Ojczyźnie, o miłości, przyjaźni, matce, ojcu, recytują Mickiewicza, Słowackiego, Konopnicką, Twardowskiego, Szelburg – Zarębinę, Jasnorzewską i jeszcze wielu innych. Żaden wiersz się nie powtarza, wszyscy uczestnicy, a jest ich 37, mówią w języku polskim, wzbudzają w słuchaczach wiele emocji, nie jedna łza pojawia się w oczach widzów, wytwarza się niesamowita więź pomiędzy aktorami a widzami, a między tym są jeszcze oceniający, czyli jury. Jakież jest ich trudne zadanie wybrać i nagrodzić najlepszych. Gdy jurorzy poszli obradować, dzieci i młodzież przedstawiły przygotowany program. W udziale przypadł mi zaszczyt ale i trudne zadanie, bycia jurorem. Śmiem twierdzić, że wszyscy uczestnicy konkursu zostali nagrodzeni, ponieważ na tak długi czas potrafili zająć widownię, poruszyć serca i umysły, a w nas ,przybyszach z Polski poruszyć nieznane nam dotąd obszary tęsknoty za Ojczyzną, którą kocha się inaczej, gdy się ją posiada na co dzień .
Jeszcze w nastroju nostalgicznym udajemy się zwiedzić niezwykle bogato urządzoną cerkiew oraz obejście wokół niej. W oddali widzimy mury zamku obronnego. Zmęczeni docieramy do hotelu.
Trzeci już dzień pobytu na Ukrainie rozpoczynamy od krótkiej wycieczki po mieście. Marina pokazuje nam pozostałości po polskich budynkach, zwracamy uwagę na polskie orły na niektórych fasadach i balkonach. Wędrując po mieście docieramy do Muzeum, w którym zatrzymujemy się na całe przedpołudnie. Oprowadzani przez dyrektora muzeum, zwiedzamy poszczególne sale, dowiadujemy się o historii tego pięknie położonego nad Seretem miasteczka, o ludziach, poznajemy polskie wątki i ludzi, którzy wpisali się w życie tej krainy. Spotykamy też współczesnych twórców , wśród nich młodego, osiemnastoletniego Andrieja, który, jak sam powiada, pisze ikony. Jego prace są niezwykle poruszające, twarze świętych, w których oczach odbija się ich życie . Oczy, u Andrieja, odgrywają ważną rolę, obrazki, właściwie czarno – białe ryciny nie pozwalają przejść obojętnie obok tego artysty. Są też kolorowe naszyjniki, piękne ludowe bluzki, serwetki i inne prace. To spotkanie pozwala nam lepiej poznać partnerskie miasto.
W pobliskiej Jagielnicy wspólnie z merem i przedstawicielem prasy lokalnej jemy obiad, w czasie którego rozmawiamy o codziennym życiu Ukraińców i Polaków, o planach na przyszłość, dzielimy się wrażeniami z pobytu na gościnnej czortowskiej ziemi. W oddali na wzgórzu widzimy cerkiew greckokatolicką ufundowaną przez Lanckorońskich. Mer dodaje, że Karolina Lanckorońska, autorka „Wspomnień wojennych”, wspierała te tereny do ostatnich chwil swojego życia( zmarła w 2002 roku). Odczuwamy niczym nieuzasadnioną dumę, że tak było.
Po południu uczestniczymy w I Międzynarodowym Festiwalu „Przyjaźń bez granic” Ukraińska nazwa festiwalu „Drużba bez kordoniw” nie tylko pięknie brzmi ale też sugestywnie wyraża ideę przyjaźni, której nie mogą przeszkodzić granice, państwowe, czy te stworzone przez ludzi. Festiwal stał się świętem ludzi kultury, nauki, organizacji pozarządowych, samorządu lokalnego i mieszkańców dwudziesto ośmiotysięcznego Czortkowa. To wspaniałe doświadczenie wspólnoty i przyjaźni na długo pozostanie w naszej pamięci. Występujące zespoły tańczą i śpiewają, grają na instrumentach ludowych, a piękno ich strojów przyciąga wzrok. Pięknie i tęsknie brzmią słowa piosenki „Czerwona ruta”. Legenda powiada, że czerwona ruta istnieje tylko w Karpatach i tylko na kilka minut w nocy na Iwana Kupala(odpowiednik nocy świętojańskiej) żółte kwiaty stają się czerwonymi. Dziewczyna, która znajdzie ten kwiat i zerwie go, będzie szczęśliwa w miłości: „ czerwonu rutu, nie szukaj veczoramy – ty u mne jedyna, tylko ty povir”. Piękna historia o symbolu wiecznej i czystej miłości.
Początkowo padający deszcz ustępuje miejsca słońcu, które swoimi promieniami obejmuje obydwa narody, ociepla to co trudne i zimne oraz daje nadzieję na przyszłość.
Wszystko co dobre szybko kończy się. Czas też naszego pobytu zbliża się ku końcowi, jeszcze tylko kolacja z organizatorami festiwalu, kilka zdjęć, wiele uścisków dłoni, zapewnień o przyjaźni, zaproszeń i podziękowań. Czujemy po raz kolejny wzruszenie, odczuwamy więź z ludźmi, chociaż niektórych dopiero co poznaliśmy. Żegnamy się mając nadzieję na kolejne spotkania po obu stronach granicy.
Wyjeżdżamy. Mijamy te same wsie i miasteczka, coraz dalej zostawiamy za sobą Czortków – miasto festiwalu przyjaźni, która nie zna granic. Nasza podróż dobiega końca, jeszcze tylko granica państwa, jeszcze tyko kilkadziesiąt kilometrów i znajdujemy się w domu. Na długo w naszej pamięci i sercach pozostaną spotkania z ludźmi, ich serdeczność, wrażliwość i otwarcie na drugiego człowieka.

Marta Haręzga

zobacz galerię

Podziel się: